«Θυμάμαι την πρώτη φορά που την είδα...σα χθες...
Το πρώτο της χαμόγελο...την πρώτη φορά που έβγαλε δοντάκια...την έκφραση του προσώπου της, όταν γεύτηκε κρέμα για πρώτη φορά...τον ενθουσιασμό της όταν δοκίμασε σοκολάτα...τα πρώτα της βήματα...την πρώτη φορά που είπε συνειδητά "μα-μα"...την πρώτη φορά που εκαψε το δάχτυλο της... την πρώτη μέρα στο σχολείο που η σακα της ήταν πιο βαριά από αυτήν...
Τόσα πολλά κι αλλα τόσα σα χθες...
Και ξαφνικά, 12 χρόνια μετά ήρθε το σήμερα! Κι έχω μια μικρή "κυρία" απέναντι μου...
Την πραγματική διαστάση του χρόνου την αντιλαμβάνομαι μέσα από το μεγάλωμα των παιδιών μου!
Τα κοιτάζω και συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα τρέχει τελικά κι ότι αυτό που λέμε "σε βάθος χρόνου" είναι μεγάλη απάτη!
Το σήμερα γίνεται χθες και το χθες σήμερα αστραπιαία!
Γι' αυτο πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή με τα παιδιά μας όπως της αξίζει! Γιατι μέχρι να ανοιγοκλεισουμε τα μάτια μας αυτά έχουν μεγαλώσει...
Και δεν είναι ότι εμείς θα ξυπνήσουμε μια μέρα και δε θα είμαστε γονείς, εννοείται πως θα είμαστε για πάντα! Απλα, αυτά θα ξυπνήσουμε μια μέρα και δε θα είναι πια "παιδιά"!
Τώρα με τη Μελινα φοράμε το ίδιο σχεδόν νούμερο!Ξερω κάθε της χαμόγελο, κάθε της επιθυμία και ανησυχία, μπορώ να διαβάσω όλες τις εκφράσεις του προσώπου της...και το μόνο που εύχομαι πέρα από υγεία είναι να είναι ευτυχισμενη και να έχει όνειρα!
Κι εσύ το μόνο που κανεις πολυδιάστατε και πολυσυζητημενε "χρόνε" είναι να δείχνεις τόση βιασύνη!
Κλέφτη! Εδω μιλάμε για τα παιδιά μας...»
Πηγη
Δημοσίευση σχολίου